Vahşî, Hz. Hamza’nın Bedir savaşında öldürdüğü Tuayme’nin kardeşinin oğlu olan Cübeyr bin Mutim’in kölesi idi.
Habeşli olduğu için, el ile ok ve mızrak atmakta usta idi.
Uhud savaşında, Cübeyr buna demişti ki:  Hamza’yı öldürürsen seni azat ederim!
Daha o zamanlar müslüman olmakla şereflenmemiş olan Ebu Süfyan’ın hanımı Hind de, babasının ve amcasının intikamı için, Vahşî’ye mükâfat vâd etmişti.

Müslüman oluşu

Vahşî bin Harb’in Hz. Hamza’yı şehit  edişinin üzerinden yıllar geçmişti...
Geçen zaman içinde müşrikler günden güne zayıflamış, İslam ise güçlenmişti.
Günler ilerledikçe, Vahşî, Hz. Hamza gibi bir İslam kahramanını katletmenin suçluluğunu ve ıstırabını daha fazla hisseder olmuştu.
Nihayet Mekke Müslü­manlar tarafından fethedildi.
Vahşî hemen Tâif’e kaçtı…
Bir müddet sonra bir Tâif heyeti, İslamiyet’i kabul etmek üzere Re­sû­lul­lah’a gidiyordu.
Vahşî böyle bir durumu öğrenince dünyalar başına yıkılacak gibi ol­du.
Demek artık buralar da İslamlaşıyordu...
Vahşî korkuyordu.
Hz. Muhammed’in (a.s.m.), amcasının katilini çok feci bir şekilde cezalandıracağına inanı­yordu.
“Acaba nereye gitsem?”diye düşündü.
Şam’a mı gitmeliydi, yoksa Yemen’e mi?
Acaba Müslümanlar hangisini daha önce fethederdi?...
Tam bu düşün­celerin kıskacında kıvranıp dururken, o heyetten birisi Vahşî’ye gelip şöyle de­di: “Yazıklar olsun sana!
Sen bilmiyor musun?
Bu dine giren kim olursa olsun, öldürülmez, eski günahlarından dolayı hesaba çekilmez.”
Bu sözler Vahşî’yi rahatlatmıştı.
Tâif heyetiyle birlikte Re­sû­lul­lah’a gitmeye karar verdi.
Ancak yine de emin değildi.
Acaba Hz. Muhammed (a.s.m.) kendi­sine nasıl bir muamele edecekti?
Re­sû­lul­lah’ın huzuruna geldiklerinde
Vahşî, kendisini tanıtmaksızın Kelime-i Şehadet getirdi.
Heyecanlıydı.
Re­sû­lul­lah nasıl mukabele edecekti?
Resûl-i Ek­rem başını kaldırdı ve “Sen Vahşî değil misin?” dedi.
Vahşî “Evet.” dedi.
Engin, şefkatli, İslam’ın Yüce Peygamber’i en küçük bir kızgınlık alameti göstermeksizin, “Buyur, şuraya otur.” dedi.
Sonra da amcası Hz. Hamza’yı nasıl katlettiğini anlatmasını istedi.
Vahşî sözünü bitirdikten sonra Re­sû­lul­lah ancak şunu söyle­di: “Ey Vahşî! Sen benim gözüme görünme!”
Çünkü Fahr-i Kâinat Efendimiz, Vahşî’yi her görüşünde, İslam’ın bir bahadırı olan amcası Hz. Hamza’yı hatırlayacaktı.
Buna da nazenin kalbinin dayanması mümkün değildi.
Çare olarak sadece bu yolu tercih buyurmuştu.

Vahşi (Radıyallahu anh) Yalancı peygamberi öldürüyor

Vahşî, artık “vahşi” olmaktan kurtulmuş, hidayete ermişti.
Sahabe olmuştu.
“Hazret” diye anılacaktı.
Hz. Vahşi Radıyallahü Anh denecekti.
Vahşî bin Harb, İslam’a girdikten sonra, o bitmez tükenmez hakikate öyle kuvvetli bir şekilde sarıldı ki, eski kötü adını unutturdu.
Nihayet Yalancı Pey­gamber Müseyli­metü’l-Kezzâb ile Yemâme Harbi yapılacaktı.
Vahşî, uçarcası­na harp meydanına koştu.
İşte İslam düşmanları, karşısında idi.
Vaktiyle küfür içindeyken bir İslam erini katletmişti.
Bunun ıstırabı ciğerini dağlıyordu.
Yüre­ğine su serpecek nasıl bir iş yapmalıydı ki biraz rahatlasın ?
Kaderin garip tecelli­si, Vahşî’nin elinde, yıllar önce Hz. Hamza’yı şehit ettiği mızrağı vardı.
İşte, Yalancı Peygamber Müseylime,
elinde kılıcıyla karşısında duruyordu.
Bütün gücüyle onun üzerine hücum etmek üzere hazırlandı.
Aynı anda, Ensâr’dan bir sahabi de Müseylime’ye hücum etmişti.
Nihayet Vahşî, mızrağını Mü­seylime’ye sapladı ve cehenneme gönderdi.
Böylelikle Müslümanların başın­daki
mühim bir gaile bertaraf edilmiş oluyordu. Artık Vahşî’nin saadetine sınır yoktu.

Daha sonra hatıralarını naklettiğinde şöyle derdi: “Cahiliye zamanımda insanların en hayırlısını, Müslüman olduktan sonra da insanların en şerlisini öldürdüm.”